Fluisterende Schaduw
In stilte dwaal ik door de leegte heen,
waar eens jouw lach mijn dagen zo verlichtte.
Nu is het stil, en ben ik alleen,
met enkel herinnering die mij verplichte.
De wind die fluistert door de bomen,
draagt jouw naam, zo zacht, zo teer.
Ik wou dat ik je weer kon horen roepen,
maar het gemis is nu mijn enige eer.
Lieveke, jouw beeld blijft in mij leven,
als een schaduw in het licht van de maan.
Tot wij elkaar weer zullen geven,
in een wereld waar geen gemis meer zal staan.