Lieveke's Licht
Lieveke, waar bent u, in welke stille nacht,
Waar de maan haar zilveren tranen weent,
En de wind uw naam nog fluistert, zacht,
Als een lied dat nooit meer wordt verhoord, geneent.
Zou de dag nog komen, zou het licht u raken,
In die tuin waar eens uw lach weerklonk,
Waar de bloemen, nu in rouw, uw afwezigheid draken,
En de tijd stil staat, als een vergeten klok.
Toch, in elke schemering, in elke dauw,
Schijnt een hoop, een licht dat nooit vergaat,
Dat uw geest, al is het ver, ons toch aanschouwt,
En in onze harten voor altijd staat.
Lieveke, waar bent u, maar nooit vergeten,
Uw liefde leeft, in ons, tot in de eeuwigheden.