Schimmen van de Goedheiligman
In stilte sta ik, waar hij eens heeft gestaan,
De goedheiligman, nu slechts een schim in de tijd.
Zijn lach, zijn vreugde, alles is vergaan,
Enkel herinneringen, in mijn hart verspreid.
Verdriet om die oude goedheiligman,
Die ons zo vaak met vreugde heeft vervuld.
Zijn afwezigheid, een leegte die ik niet verdragen kan,
Een gemis dat diep in mijn ziel wordt gevoeld.
Waar is hij nu, die ons zo dierbaar was?
Een vraag die in de stilte blijft hangen, zonder antwoord.
Zijn geest, zijn liefde, zijn warme glas,
Alles wat hij was, nu slechts een herinnering, een spoor.
In de nacht, als de sterren aan de hemel staan,
Denk ik aan hem, en aan wat hij voor ons betekende.
Een licht in de duisternis, dat nooit zal vergaan,
Een goedheiligman, wiens geest altijd zal blijven leven.