Melancholie onder de Maan
In stilte dwaalt mijn hart door nacht en dauw,
Waar liefde fluistert in de maanlicht schijn.
Een zucht, een wens, die nooit het daglicht zag,
Verborgen in de schaduw van mijn pijn.
Jouw beeld, zo helder, in mijn geest gegrift,
Een schat die ik nooit echt zal kunnen raken.
De tijd verstrijkt, maar jouw herinnering blijft,
Een melodie die nooit zal ophouden slaken.
De sterren lijken jouw ogen te spiegelen,
Terwijl ik hier sta, alleen, in deze kou.
Mijn liefde voor jou zal nooit vervagen,
Een eeuwig vuur, dat in mijn borst blijft vouwen.
Zo blijf ik wachten, in deze melancholie,
Op een liefde die nooit de mijne zal zijn.