Stille Storm
In een zaal vol stemmen, sta ik alleen,
mijn adem een storm, mijn hart een steen.
Elke blik een vonk, elk woord een mes,
in deze dans van angst, ben ik mijn eigen grens.
De muren komen dichterbij, de lucht wordt dun,
in een zee van gezichten, ben ik de enige die niet kan.
Een schreeuw die nooit klinkt, een vlucht die nooit komt,
in de schaduw van de wereld, ben ik mijn eigen vlucht.
Wat als ze zien, wat ik zo goed verberg?
Een ziel vol vragen, een geest die tergt.
In de stilte van mijn angst, vind ik mijn kracht,
om te staan, te ademen, in het licht van de nacht.