Fluisterende Schaduwen
In de stilte van de kamer, waar de muren fluisteren,
ligt een ziel, verwikkeld in een innerlijke reis.
Ziekte, een ongenode gast, heeft haar intrek genomen,
brengt eenzaamheid als metgezel, zwaar en diep.
Binnenwereld, een labyrint zonder uitgang,
waar elke gedachte een echo is van pijn.
Verdieping zoekt naar licht in de duisternis,
maar vindt slechts schaduwen van wat ooit was.
Eenzaamheid, een zee zonder horizon,
waar golven van verdriet tegen de kust beuken.
In deze stilte, een stem die fluistert van hoop,
een lichtpuntje in de eindeloze nacht.
Een reis door de diepten van de ziel,
waar ziekte en eenzaamheid samenkomen.
Maar in het hart, een vonk die blijft branden,
wachtend op de dageraad van genezing.