Fluisterende Eeuwigheid
In het hart van de wildernis, waar stilte regeert,
waar bomen fluisteren en de wind zachtjes weent,
ligt een eenzaamheid die diep in de ziel snijdt,
maar ook een verbondenheid die niemand ontwijkt.
Hier, tussen de takken en de bladeren,
voel ik me zowel verloren als gevonden,
een deel van iets groters, iets eeuwigs,
dat me omarmt in zijn oneindige armen.
De wildernis spreekt in een taal zonder woorden,
een melodie die alleen het hart kan horen,
en in deze eenzaamheid vind ik een thuis,
een plek waar ik ben, en toch niet alleen.