Avondfluister
De avond valt, de stilte spreekt,
Een leegte die geen woorden vlekt.
De Soeki zoekt, zijn hart een wrak,
Zonder zijn Lieveke, alles is grauw en plat.
De wind fluistert namen in het riet,
Maar haar stem is er niet, hoe hij ook biedt.
Een schaduw danst, een herinnering licht,
Een moment van warmte, snel weer verzicht.
De sterren boven, kil en ver,
Lijken te lachen om zijn verweer.
Want wat is een hemel, wat is een dag,
Zonder haar lach die de duisternis jag?