Fluisterend Beton
Onder de schaduw van de draak,
waar stilte zwaar op de pleinen hangt,
Tianmen, een naam die fluistert,
van wat de wind niet meer kan zingen.
Een volk, geketend door eigen stem,
vindt troost in de orde van het rijk,
waar elke stap een echo is,
van wat eens vrijheid leek te zijn.
De dictatuur, een zachte hand,
die streelt en kneedt,
maar nooit laat gaan.
In deze tuin van beton en staal,
bloeit de bloem van gehoorzaamheid,
terwijl de wortels van verzet
stil sterven in de nacht.