Stroomboom van Verdriet
Onder de stroomboom, waar bladeren fluisteren,
waar tijd en wind samen dansen,
sta ik alleen, met herinneringen als enige gids.
Jouw lach, eens zo helder als de morgenzon,
nu slechts een echo in de stilte van de nacht.
De stroomboom buigt, alsof hij mijn verdriet draagt,
terwijl de rivier van ons verleden verder stroomt.
Romantiek, ooit een vuur dat brandde,
nu slechts vonken die vervagen in de wind.
Onder de stroomboom, waar ons verhaal begon,
eindigt het in een melancholische zucht.