Fluisterende Horizon
In het hospice, waar de muren fluisteren,
verhalen van leven, van loslaten.
Elke ademtocht een verre reis,
naar waar de horizon oneindig is.
Hier, in de stilte tussen de woorden,
vindt het hart een taal zonder letters.
Een vlinder die wegvliegt, licht als een gedachte,
laat ons achter met de schoonheid van het moment.
Rouw is niet alleen het einde dat we vrezen,
maar ook het licht dat door de gordijnen danst.
Een herinnering die zingt in de wind,
en ons leert dat liefde nooit verdwijnt.